Het geluid van de Conch wordt in India geassocieerd met AUM, de eerste klank van creatie.  Ze behoort aan Vishnu, het beschermende aspect van god. Er wordt gezegd dat het geluid al het kwade verdrijft, natuurrampen voorkomt en giftige beesten weg jaagt. In de mythologische verhalen van India heeft elke veldheer zijn eigen Conch en gaf het een naam. De Conch werd geblazen om de start van de oorlog tegen het kwade te symboliseren. Het geluid zou de belofte bevatten van voorspoed en geluk en het staat voor lessen van Buddha die net als het geluid in alle richtingen wordt verspreid.
De spiraal in de schelp staat voor het oneindige heelal. Schelpen met een rechtsdraaiende spiraal zijn het meest heilig daar ze de beweging van de zon, maan, planeten en sterren lang de hemel symboliseren. Ze staat voor het scheppende en beschermende. De schelp met een linksdraaiende spiraal behoort aan Shiva, welke vernietiging en transformatie symboliseert.
Water wat uit de Conch geschonken wordt is heilig en geliefd bij alle goden. De gene die  ritueel gewassen is met het water uit de Conch is het waardig om in alle heilige bronnen van het land te baden.
Doordat Vishnu in de schelp woont, is er bescherming op de plek waar de schelp zich bevind. Het is de reden waarom de rituele Conch nooit op ongewijde grond ligt maar op een speciale houder staat.

In Tibet werd ze vooral  in gezet als vat voor ritueel water en oliën. Tegenwoordig doet ze vooral dienst om de gelovigen bijeen te roepen voor een ceremonie.
De Griekse god Triton blies de Conch om stormen op te roepen of ze juist te beteugelen. De schelp werd geacht occulte krachten te bezitten en zelfs stenen die de vorm hadden van deze schelp werden als magisch beschouwd.
De indianen van Amerika gebruikten de Conch als muziekinstrument, om uit te drinken, als gereedschap om iets te kerven, en als sieraad.  Daarbij stond het zeediertje wat in de schelp leeft vaak op het menu.
De Hawaiianen bliezen de ceremoniële Conch voor de Menehune, kleine mythologische figuren die als goden worden beschouwd. Maar de Pu zoals deze Conch genoemd wordt nu vooral gebruikt bij officiële openingen. 
De Azteken zette de Conch in bij het aanroepen van de vier windstreken en om de regengod Tlaloc aan te roepen. Het wordt wel gezegd dat hun god Quetzalquatl leven creëerde met behulp van een Conch.
In de gebieden van de Maya werd de Conch geassocieerd met de onderwereld en blies men de schelp om in contact te komen met hun voorouders.

Het oer geluid van de Conch geeft het gevoel als iets uit een ver verleden. Als je naar de bouw van de schelp kijkt kan je begrijpen waarom. Immers, de lucht wordt ingeblazen op de plek waar het zeediertje begon te groeien en gaat door de spiraal naar het jongste gedeelte van de schelp. Het geluid reist van het verleden naar het heden.
De diepe vibraties zouden helende eigenschappen hebben op de chakra’s en doordat het blazen van de Conch de nodige longcapaciteit vereist heeft het een gunstige invloed op de ademhaling.

Conch

Zo beschrijft Donald Tyson een manier om met behulp van een grote schelp je helderhorendheid te ontwikkelen.
Het ruisende geluid wat doet denken aan golven die zachtjes breken op een zandstrand, wordt veroorzaakt door de bloedstroom in het binnenste van je oor.
Het zachte, pulserende geluid wordt gereflecteerd door de schelp. 
In meditatieve toestand zou je volgens Tyson fragmenten van gesprekken kunnen opvangen, zoals de wind je flarden van een gesprek doen opvangen wat verderop plaatsvindt. In het begin zullen de flarden onsamenhangend zijn. In een later stadium zou je het onderwerp kunnen volgen en in gedachten kunnen gaan mengen in het gesprek. Mensen die aanleg hebben voor deze manier van helderhoren kunnen volgens Tyson op een gegeven moment commentaar terug verwachten van één of meerdere stemmen.
Er wordt aangeraden gebruik te maken van je linker oor als je rechtshandig bent en visa versa, maar het is aan jouw om te ontdekken welk oor meer receptief is voor deze techniek.
Ik heb geen persoonlijke ervaring met schelpluisteren, maar ik vind het zeker een interessant verhaal. Ik kan me voorstellen dat het een manier kan zijn om in contact te komen met je “innerlijke stem”. Het pulserende geluid wordt immers veroorzaakt door je eigen hartslag. Het luisteren naar je eigen ritme geeft je de kans om meer in contact te komen met je zelf.

Divineren met zeeschelpen is ontwikkeld door Shelley Hanson. Het systeem bestaat uit 200 kaarten met foto’s van schelpen. Net als met Tarot kun je een kaart kiezen of een legging doen.
Ze gaat uit van het principe dat je onderbewuste je zal leiden in de keuze van een schelp die op dat moment de meest toepasselijke boodschap voor je heeft. De diepere betekenis van elke schelp haalt ze uit de manifestatie en de leefwijze van het weekdier dat de schelp behuisd. “Zie het als één van de manieren waarop moeder natuur met je communiceert” zegt ze.
Als voorbeeld een van haar beschrijvingen:

De Maanslak( Polinices duplicatus) is een weekdier dat je kunt vinden op modderige stranden.
Om zichzelf te verfrissen absorbeert de Maanslak water in zijn vlezige gedeelte. Zo blaast hij zichzelf zo op tot wel 4 x zijn normale grootte. Met zijn vlezige voet is hij in staat om een gat te boren in o.a. Kokkels, en ze zo op te eten. Ook gebruikt hij zijn gezwollen lichaam wel om andere zeedieren te verstikken. Om zich terug te trekken in zijn schelp moet hij zichzelf eerst ontdoen van het overtollige vocht. Daar kan hij echter niet te lang blijven want dan zal hij stikken.
Als de Maanslak op je pad komt heb je volgens Hansen de neiging om van een mug een olifant te maken. Wellicht het gevoel dat je niet gezien of gehoord wordt mits je met een overtreffende trap je verhaal doet over je misère. Dat het werkt is duidelijk. De mensen om je heen zullen een luisterend oor bieden en je zonodig helpen. Deze contacten zijn echter éénrichtingsverkeer. Eenmaal in rustiger vaarwater zal een ieder weer zij eigen weg hervatten.
De boodschap van de Maanslak is om ook de mooie momenten van het leven te delen. Desnoods in de overtreffende trap. Het delen van magische momenten roept wat anders op dan medelijden. Het schept vreugde en blijdschap. Het nodigt anderen uit ook hun mooie momenten te delen. Zo ontstaat er een basis waarop een ieder zich gezien en geliefd voelt en vriendschap kan ontstaan.

Shelley Hanson werkt al 17 jaar met succes aan dit systeem. Naast haar werk als zeebiologe geeft ze consulten. Onlangs is haar boek “Ocean Oracle” verschenen die over deze methode van divineren handelt.

Er wordt nog wel eens gedacht dat het een halfedelsteen betreft, maar de Abalone is een schelp. De meeste onder ons kennen haar van de mooie sieraden die van het parelmoer worden gemaakt. Met een rijke schakering van kleuren die variëren van groen, blauw, paars en zwart is zij een lust voor het oog. De meest waardevolle Abalone heeft een blauwe kleur en wordt wel zeeopaal genoemd.
De Nederlandse naam voor de Abalone is Zeeoor, wat niet zo gek is als je de vorm van de schelp ziet.

Abalone wordt al eeuwen geoogst. In eerste instantie als voedsel, later ook voor sieraden en gebruiksvoorwerpen. In California wordt het weekdier beschouwd als een delicatesse en de start van het oogstseizoen heeft een karakter zoals die van onze haring.
De Abalone is een langzame groeier en kan heel oud worden. Ze leeft van kelp en bruine algen. Langs de rand heeft ze 5 openingen, gevolgd door een serie bulten. Naarmate ze groeit, vallen de achterste openingen dicht en worden nieuwe openingen gevormd. De openingen dienen voor de toevoer van zuurstofrijk water en het uitstoten van afval. De Abalone is de meest primitieve van de éénkleppigge weekdieren en is weinig veranderd sinds haar ontstaan in het Cambrium. Ze wordt gevonden in Amerika, Azië en Australië.
De Abalone schelp heeft in veel culturen als magisch ornament gediend. De reflectie van het parelmoer zou het kwade oog afwenden. Hiervoor werden kleine schelpen gebruikt in kettingen en armbanden. Indianen gebruikten de Abalone om water te offeren aan hun Maïsgodinnen. De iridiserende kwaliteiten symboliseerden de bliksem. Thunderman, hun god van het onweer zou ogen hebben van Abalone en als er donder hoorbaar was zou hij zijn jas schudden die bedekt was met kralen van de Abalone.

Omdat het een natuurlijke substantie betreft wordt aangenomen dat het parelmoer van de Abalone net zulke krachten in zich draagt als edelstenen. 
De verschillende kleuren hebben een balancerend effect op alle chakra’s. Vooral de hartchakra wordt verlicht van angst, verdriet en bezorgdheid.
De link met het element water suggereert dat Abalone een krachtige reiniger is.
Meditatie met de schelp helpt je nieuwe inzichten te verkrijgen zodat oude gewoontes kunnen worden losgelaten. De schelp schenkt inspiratie en magische creativiteit welke vooral kunnen worden ingezet om spreuken, rituelen en affimeraties te schrijven.
Abalone heeft de eigenschap om emoties te verzachten. Ze werkt positief in situaties waar samengewerkt moet worden. Ze stimuleert de intuïtie en psychische ontwikkeling.
Algemeen wordt gezegd dat de Abalone rijkdom, kracht en een lang leven schenkt. Astrologisch wordt ze verbonden met het teken Kreeft.
Lichamelijk is Abalone inzetbaar bij problematiek van het bewegingsapparaat, de spijsvertering en nerveuze hartklachten. In Vietnam wordt het poeder van de Abalone ingenomen bij oogproblemen.

Indien je aangetrokken wordt tot de Cowry zou je volgens een Afrikaanse legende verbonden kunnen zijn met Yoruba, de geest van de oceaan, welke geassocieerd wordt met de rijkdom van moeder aarde en de kracht van de oceaan. De schelp geeft vruchtbaarheid en potentie en symboliseert levenskracht en regeneratie.
Met een Cowry in je bezit geef je de godin een plek om te verblijven. In de schelp kan je haar oude wijsheden horen fluisteren.

De Grieken associeerde de Cowry met de godin Venus. De vrouwen van Pompeii droegen de schelp om onvruchtbaarheid te voorkomen.

In Japan zijn de gebruiken rondom de Cowry nog springlevend. Zwangere vrouwen krijgen de schelp om de bevalling spoedig te laten verlopen. Mensen die bescherming wensen tegen het kwaad dragen de schelp als amulet. Op graven wordt de schelp geplaatst om zekerheid te bieden dat de overledenen herboren zal worden.

Als symbool van rijkdom heeft in China de schelp lange tijd als geld gediend. 
Zilveren en bronzen Cowry schelpen dienden als ruilmiddel en de afbeelding van de schelp stond op het papiergeld.

In Egypte werd de schelp gebruikt om de mond van de god Orisis af te beelden.
In de Egyptische Mythologie creëerde Orisis al het leven door oneindig te masturberen. Men zag het als de oorzaak van de jaarlijkse overstroming van de Nijl, welke er voor zorgde dat het land weer vruchtbaar was.

Recentelijk is er een tijgerkauri gevonden in Adorp, Nederland. Ook hier werd de schelp in de oudheid gebruikt als amulet ter bevordering van de vruchtbaarheid van vrouwen. Om deze reden wordt de schelp dikwijls aangetroffen in vrouwengraven. De Kauri’s werden in de 6e en 7e eeuw uit Arabische landen verscheept naar het noorden van Europa en onder meer in Dorestad verhandeld. De schelpen overleven echter zelden de eeuwen omdat de bodem in Nederland te zuur voor kalken voorwerpen, maar in terpen zijn de omstandigheden gunstiger. In ons land zijn er tot nu toe vier van deze schelpen op archeologische plekken aangetroffen. 

N.B. Een lezer van Nieuwe Maan op Punt.NL, (Andre Kok) had nog de volgende opmerking:
Op het strand van Egmond, even voorbij het laatste strandhuisje, daar ligt een schelpenbank. Als je het geduld kan opbrengen om daar te zoeken, loop je grote kans er een te vinden. De strandhuis bewoners hebben inmiddels een behoorlijke collectie, de Kauri's schijnen bij een bepaalde stroming aan te spoelen uit een voor de kust liggend wrak.
Bedankt, Andre!

De Jacobs schelp (pecten jacobeus)

De mantelschelp is vernoemd naar Jakob, een apostel van Jezus die van oorsprong visser was. Na de herrijzenis van Jezus vertrok hij naar Galicië (Spanje) om het evangelie te verspreiden. Hij was echter niet succesvol en ging teleurgesteld weer terug naar Jeruzalem. Daar kreeg hij onenigheid met de magiër Hermogenus die zich ergerde aan de populariteit van Jakobus. Hij jutte het volk op door te verkondigen dat Jacobus leugens verspreidde en uiteindelijk veroordeelde koning Herodes hem in het jaar 44 tot onthoofding. Jacobus was de eerste apostel die een martelaars dood stierf.

Twee leerlingen van hem brachten zijn lichaam per bootje naar Galicië. Volgens de legende zou het bootje geen roer hebben en geleid zijn door een engel. Bij aankomst aan de kust van Galicië stak er een heftige storm op. Een man te paard op het strand zag het bootje in nood en reed het water in om de inzittenden te helpen. Bijna werden ook de man en zijn paard door de golven opgeslokt, ware het niet dat door zijn vurige gebeden de storm ging liggen. Eenmaal op het strand zagen zij hoe het paard bedekt was met mantelschelpen. Sinds dien gold de schelp als symbool voor st. Jacobus. 
Het graf raakte in vergetelheid tot in de 7de eeuw. Een kluizenaar zou een mysterieus licht hebben zien stralen boven het struikgewas. De plaatselijke bisschop werd verwittigd en tot ieders verbazing ontdekten zij daar het graf van Jacobus. Op het graf werd uiteindelijk een kathedraal gebouwd en er groeide een stadje omheen, Santiago de Compostela. Santiago verwijst naar St. Jacob en Compostella naar “veld met sterren” het licht dat gezien werd boven zijn graf.
Vanaf de 11de eeuw ontstonden er allerlei pelgrimsroutes naar de grafplaats en werd als belangrijkste bedevaartsplek gezien na Rome en Jeruzalem.
De pelgrims legden hun tocht te voet af en droegen op hun hoed of kleed de Jakobsschelp. Huizen waar de pelgrims welkom waren om te overnachten waren herkenbaar aan zo’n schelp op de voordeur. De schelp diende ook als kop of bordje waarin de pelgrims gratis voedsel en drank konden krijgen bij de kerken die zij onderweg passeerden.

Ook nu nog worden er pelgrimstochten naar Santiago de Compostela ondernomen, te voet of per fiets. De naamdag van St. Jacobus valt op 25 juli.

De symboliek van de schelp en de pelgrimstocht lijken terug te grijpen op oude Keltisch ritueel waarin de schelp stond voor de ondergaande zon. Men ondernam de tocht westwaarts richting de Atlantische oceaan (vernoemd naar Atlantis), het einde der wereld, om zich aan  dood en wedergeboorte te onderwerpen. De tocht had een transformerend karakter. Volgends andere legendes werd de pelgrimstocht door jonge koppels ondernomen om zich er van te verzekeren nakomelingen te krijgen. De schelp symboliseerde hier vruchtbaarheid. Een voorbeeld hiervan is te zien in het Louvre waar men een afbeelding van Aphrodite kan vinden op een mantelschelp. In Pompeii zijn talloze afbeeldingen van de schelp op de huizen en gebouwen te vinden. Op een fresco is te zien hoe de godin Venus als een volgroeide vrouw uit een mantelschelp herrijst. De schelp heeft in de oudheid vaak symbool gestaan voor de vulva van de vrouw dat associaties met liefde en vruchtbaarheid oproept.

De schelp is vooral geliefd bij zeeheksen. Zij zetten de schelp in als schaal om wierrook te branden of om plengoffers uit te voeren. Als symbool van Venus past zij in liefdesrituelen, als de ondergaande zon in overgangsrituelen.
De schelp kan gedragen worden als beschermingsamulet tijdens reizen. Jonge mantelschelpen worden wel gebruikt om mee te divineren. Daartoe worden zij beschilderd met runen. Grote schelpen worden wel eens ingezet als frame voor een donkere spiegel.
Er wordt gezegd dat de schelp elke andere schelp kan vervangen indien nodig in een ritueel.